با این نگاه، صندوق خود را نه نهادی صرفاً اقتصادی و بالادستی، بلکه نهادی اجتماعی فرض می‌کند که در کنار مسئولیت‌های قانونی‌اش، در حد توان برای رفع مشکلات جامعه هدف تلاش می‌کند تا آنان برای زندگی‌شان شوق و امید بیشتری داشته باشند. سیاست‌های صندوق باید منجر به قطع زنجیره فقر بین نسلی، زمینه‌ساز افزایش امید به زندگی، احساس تعلق خاطر بیشتر به محیط زندگی و استقلال روستاییان و عشایر ایران شود. صندوق به منظور تحقق اهداف، خدماتش را به گونه‌ای گسترش می‌دهد که چتر بیمه‌ای هر ساله بخش بزرگتری از جامعه هدف را زیر پوشش خدمات صندوق قرار دهد.

اما دلایل در عدم توسعه اشتغال و کار آفرینی روستا را در موارد زیر جست و جو کرد: 1- کندی فرایندهای گردش اطلاعات ودانش بین تولید کنندگان و مراکز دانشگاهی پارکهای علم فناوری و سازمانهای مربوطه در روستا 2- عدم بهره گیری از روشهای نوین رسانش دانش و اطلاعات در روستا 3- ناکار آمدی نظامهای ارتباطی واطلاعاتی در مدیریت برخط وجمعی در روستا 4- شکاف و انزوای مناطق کمتر برخوردار نسبت به مراکز استانها و پایتخت در ردوستا 5- محدودیت منابع در حوزه انتقال دانش ومهارتهای لازم در پراکندگی جغرافیایی مشاغل ایران 6- وجود بسترهای متعدد و موازی کاری فاقد اطلاعات 7- عدم پشتیبانی در سخت افزارها ونرم افزارها و بروز رسانی دانش واطلاعات تخصصی هر بخش 8- عدم امکان تبادل اطلاعات وانتقال تجربیات بین شبکه ها وخوشه های تخصصی 9- تعارض منافع و مدیریتهای موروثی ونبود امکان سنجش 10- بخشی نگری و نگاه جزیره ای در حوزه سیاست گزاری و نداشتن یک راهبرد مشخص در زمینه نیاز سنجی و امکان سنجی 11- عدم مشارکت نخبگان محلی در توسعه منطقه ای واستفاده از ظرفیتها ومنابع انسانی محلی 12- تعدد سامانهای مرتبط با روستا و انباشت داده